Salah satu bintang paling besar yang diketahui ialah Eta Carinae,[4] dengan 100–200 M☉; jangka hayatnya sangat singkat—paling lama hanya beberapa juta tahun. Kajian Kelompok Arches mencadangkan bahawa 150 M☉ ialah had atas bintang dalam era alam semesta semasa.[5][6][7] Sebab untuk had ini tidak diketahui dengan tepat, tetapi sebahagiannya disebabkan oleh kekilauan Eddington yang mentakrifkan jumlah kecerahan maksimum yang boleh melalui atmosfera bintang tanpa mengeluarkan gas ke angkasa. Walau bagaimanapun, bintang bernama R136a1 dalam gugusan bintang RMC 136a telah diukur pada 215 M☉, meletakkan had ini menjadi persoalan.[8][9] Satu kajian telah menentukan bahawa bintang yang lebih besar daripada 150 M☉ dalam R136 telah dicipta melalui perlanggaran dan penggabungan bintang besar dalam sistem binari rapat, menyediakan cara untuk mengetepikan had 150 M☉.[10]

Bintang pertama yang terbentuk selepas Letupan Besar mungkin lebih besar, sehingga 300 M☉ atau lebih,[11] disebabkan ketiadaan unsur yang lebih berat daripada litium dalam komposisinya. Generasi bintang supermasif, populasi III ini telah lama pupus, bagaimanapun, dan pada masa ini hanya bersifat teori.

Dengan jisim hanya 93 kali ganda Musytari (MJ), atau 0.09 M☉, AB Doradus C, pendamping AB Doradus A, ialah bintang terkecil yang diketahui mengalami pelakuran nuklear dalam terasnya.[12] Bagi bintang yang mempunyai kelogaman yang serupa dengan Matahari, jisim minimum teori yang boleh dimiliki bintang itu, dan masih menjalani pelakuran pada teras, dianggarkan kira-kira 75 MJ.[13][14] Walau bagaimanapun, apabila kelogaman sangat rendah, kajian terbaru mengenai bintang paling samar mendapati saiz bintang minimum kelihatan kira-kira 8.3% daripada jisim suria, atau kira-kira 87 MJ.[14][15] Jasad yang lebih kecil dipanggil kerdil perang, yang menduduki kawasan kelabu yang kurang jelas antara bintang dan gergasi gas.[16]